Początki wiary. Konstantyn Wielki /Konstantyn I/ zjednoczył swą duszę z Bogiem. To jednak nie przeszkadzało mu wydać rozkazu zamordowania żony, syna, teścia i szeregu innych krewnych. W swoich morderczych zapędach był jak Neron, który był i jest traktowany jako ucieleśnienie zła i degeneracji. Konstantyn Wielki mimo to, został wyniesiony na ołtarze i ogłoszony świętym, mimo iż chrzest przyjął na łożu śmierci. Ówczesny system władzy był sprawowany przez czterech panujących. Dwóch noszących tytuł augusta i dwóch władców niższej rangi z tytułem cezara. Sprawowanie władzy nad imperium rzymskim było trudne przez jednego władcę. Ponadto każdy august miał sobie znaleźć cezara, z którym dzielił władzę i który miał być jego następcą. Cezar, zostając augustem, również miał mianować nowego cezara i tak miało to trwać.
Początki wiary
Gdy Konstancjusz Chlorus został jednym z dwóch augustów, stanowisko cezarów przejęli Flawiusz Sewer oraz Maksymin Daja. Konstantyn został pominięty. Był jednak ustosunkowany i brał udział w kampaniach prowadzonych przez legiony rzymskie. 34-letni Konstantyn dołączył do ojca prowadzącego walki przeciwko Piktom w Brytanii. August odniósł zwycięstwo, po którym wycofał się do Yorku. Tam zmarł, zostawiając synowi stery państwa i legiony. To właśnie legiony ogłosiły Konstantyna nowym augustem, z pominięciem całej procedury tetrarchii. Nie spodobało się to panującemu drugiemu augustowi Galeriuszowi, ani też cezarom. Galeriusz poszedł na znaczne ustępstwa i mianowałował Konstantyna tytułem cezara, dając mu we władanie kraje za Alpami /Galię, Brytanię i Hiszpanię/.
W 307 roku Konstantyn sprzymierzył się z Maksencjuszem i pojął za żonę jego siostrę Faustę. Jednak sojusz nie trwał długo. W 312 roku pokonał wojska Maksencjusza w bitwie pod Turynem i przy moście Mulwijskim nieopodal Rzymu. Konstantyn wówczas mimo iż dysponował mniejszymi siłami, zwyciężył, tym samym Konstantyn został jedynym władcą rzymskiego zachodu. Rok później, w 313 roku, Konstantyn wydał tzw. edykt mediolański. Dawał on wolność wyznawania wiary na terenie wschodniego i zachodniego Cesarstwa Rzymskiego. Edykt wydał wspólnie z władającym wschodem Lincjuszem. Skutkiem nowego prawa było uznanie chrześcijaństwa jako religii dopuszczalnej, której wyznawanie nie było już wyjęte spod prawa.
Początki wiary – Obserwacja:
Ówczesnym monarchom zależało, by w ogromnym imperium panowała wolność religijna. Konstantyn jednak mocno zaangażował się w rozwój ruchów chrześcijańskich, a jego bezpośrednie wsparcie doprowadziło do tego, że chrześcijaństwo z religii prześladowanej na początku IV wieku, stało się dominującą religią. Rok po wydaniu edyktu mediolańskiego Konstantyn zwołał Synod w Arles. Było to pierwsze spotkanie biskupów chrześcijańskich w Cesarstwie Zachodniorzymskim. Po śmierci Licyniusza w 324 roku, został jedynym władcą olbrzymiego imperium i przewodniczył ekumenicznemu Soborowi Nicejskiemu. Mianował on biskupów i pokazał swoją moc.
Zlecił Euzebiuszowi z Cezarei przygotowanie 50 egzemplarzy Biblii, co ten opisał w “Żywocie Konstantyna”. “Uznałem za stosowne wskazać Twojej Roztropności, abyś profesjonalnym kopistom, dobrze znającym się na sztuce, polecił przepisać na starannie przygotowanych pergaminach, w sposób czytelny i w poręcznej, przenośnej formie, pięćdziesiąt kodeksów Świętych Pism, których przygotowanie i użytek uważasz za niezbędny dla nauczania Kościoła“. Ale nadal trudno było wierzyć w jego nawrócenie. Lekką ręką wydawał wyroki śmierci. Nakazał m.in. zgładzenie swojego teścia oraz pierworodnego syna, którego macocha oskarżyła o gwałt. Macochę, czyli Faustę, również nakazał zamordować, bo nie miał pewności, czy jej oskarżenia były prawdziwe. Kazał też stracić dwóch szwagrów i jednego, zaledwie 11-letniego siostrzeńca.
Początki wiary – Podsumowanie:
Chociaż w edykcie mediolańskim głosił równość wszystkich religii, był wrogiem wiary starotestamentowej. Zakazał Żydom wstępu do Jerozolimy. Ponoć nawrócił się przed słynną bitwą przy moście Mulwijskim, ale chrzest przyjął dopiero na łożu śmierci w 337 roku. Konstantyn Wielki pozostawił po sobie miasto swojego imienia, nową stolicę Cesarstwa Wschodniego. Było ono najwspanialszym z miast, które trwało tysiąc lat, aż do chwili, gdy sięgnął po nie Mehmed II Zdobywca.
PS. Tak to heretyk stał się chrześcijaninem, a później świętym katolickim, a świat spowiła groźna moc systemu wiary. – August Witti
